قهوه اندونزی

قهوه اندونزی چیست؟ بعید نیست که نام قهوه اندونزی را شنیده باشید چون این کشور چهارمین تولید کننده بزرگ قهوه در جهان است. اندونزی امروزی یکی از اولین کشورهای جهان بود که کشت قهوه را به صورت تجاری آغاز کرد – قبل از آن آفریقا و قبل از آن آسیا. اما قهوه اندونزی تاریخچه ای 400 ساله دارد که متأسفانه تاریخ استعمار وحشیانه، بیماری و مبارزه جزء جدایی ناپذیر از آن است.

و با این حال، علیرغم یک دوره تاریک تاریخ، قهوه اندونزی بخشی جدایی ناپذیر از زندگی مردم این کشور است. بیایید این کشور جذاب و غم انگیز را به همراه قهوه خوشمزه آن کشف کنیم.

در سال 1893، نمایشگاهی برای بزرگداشت کشف آمریکا توسط کریستف کلمب در شیکاگو برگزار شد و برخی از آخرین نوآوری های فنی و صنعتی و همچنین فرهنگ های سراسر جهان را ارائه می داد. یکی از محبوب‌ترین مکان‌ها در این رویداد، دهکده جاوا بود، ابتکاری که توسط برخی از ثروتمندترین خیرین هلندی حمایت مالی شد.

تاریخچه قهوه در اندونزی مورد تحسین قرار گرفت. مرکز دهکده اتاق ناهار جاوا بود که در آن چیزی جز قهوه خالص جاوا سرو نمی شد. این تجربه به قدری برای بازدیدکنندگان خاطره انگیز بود که به زودی از آن به عنوان “یک فنجان جاوا” یاد کردند. تاثیر این تردستی بازاریابی، عمیق بود. تا به امروز، کلمه جاوا هنوز توسط بسیاری به معنای قهوه دریافت می شود.

در سال 1908 هلندی ها تجارت قهوه را مطابق با سیاست اخلاقی جدید خود در رابطه با استثمار استعماری به دست مردم محلی بازگرداندند. از آن زمان اندونزی در حال توسعه جهت های بسیاری از طعم های منحصر به فرد در قهوه بوده که در طول تاریخ 350 ساله این گیاه شکل گرفته است.

اربابان استعماری اندونزی کمک زیادی به توسعه قهوه در جاوه کردند. از این گذشته، آنها بودند که برای اولین بار قهوه را به اندونزی معرفی کردند و دانه های پیشگام خود را در سال 1696 در مکانی که به عنوان املاک کداوونگ در حومه باتاویا، جاکارتای کنونی، که پایتخت اندونزی شناخته می شد، کاشتند.

آزمایش در کاداوونگ با قهوه هایی که کیفیت بسیار بالایی داشتند، موفقیت آمیز بود. در آغاز قرن هجدهم، قهوه از این املاک به باغ‌های گیاه‌شناسی در سراسر اروپا، از جمله باغ گیاه‌شناسی سلطنتی پادشاه لوئیس چهاردهم فرستاده شد، که بعداً آن را به مستعمرات فرانسه در هند غربی گسترش داد و در نهایت به آمریکای جنوبی و مرکزی رسید.

در حالی که املاک دیگر وجود ندارد، بسیاری از مزارع باقی مانده از مستعمرات هنوز در حال تولید هستند، بسیاری از آنها توسط شرکت های دولتی اداره می شوند. یکی از موارد قابل توجه PT Perkebunan Negara XII است. این شرکت شش ملک در جاوا شرقی با مساحت 5600 هکتار دارد.

در حالی که بیشتر محصول قهوه روبوستا است، این شرکت هنوز یکی از بهترین عربیکاهای جهان را در املاک خود در جامپیت (Jampit) پرورش می دهد.

در سال 1893، نمایشگاهی برای بزرگداشت کشف آمریکا توسط کریستف کلمب در شیکاگو برگزار شد و برخی از آخرین نوآوری های فنی و صنعتی و همچنین فرهنگ های سراسر جهان را ارائه می داد. یکی از محبوب‌ترین مکان‌ها در این رویداد، دهکده جاوا بود، ابتکاری که توسط برخی از ثروتمندترین خیرین هلندی حمایت مالی شد.

تاریخچه قهوه در اندونزی مورد تحسین قرار گرفت. مرکز دهکده اتاق ناهار جاوا بود که در آن چیزی جز قهوه خالص جاوا سرو نمی شد. این تجربه به قدری برای بازدیدکنندگان خاطره انگیز بود که به زودی از آن به عنوان “یک فنجان جاوا” یاد کردند. تاثیر این تردستی بازاریابی، عمیق بود. تا به امروز، کلمه جاوا هنوز توسط بسیاری به معنای قهوه دریافت می شود.

در سال 1908 هلندی ها تجارت قهوه را مطابق با سیاست اخلاقی جدید خود در رابطه با استثمار استعماری به دست مردم محلی بازگرداندند. از آن زمان اندونزی در حال توسعه جهت های بسیاری از طعم های منحصر به فرد در قهوه بوده که در طول تاریخ 350 ساله این گیاه شکل گرفته است.

اربابان استعماری اندونزی کمک زیادی به توسعه قهوه در جاوه کردند. از این گذشته، آنها بودند که برای اولین بار قهوه را به اندونزی معرفی کردند و دانه های پیشگام خود را در سال 1696 در مکانی که به عنوان املاک کداوونگ در حومه باتاویا، جاکارتای کنونی، که پایتخت اندونزی شناخته می شد، کاشتند.

آزمایش در کاداوونگ با قهوه هایی که کیفیت بسیار بالایی داشتند، موفقیت آمیز بود. در آغاز قرن هجدهم، قهوه از این املاک به باغ‌های گیاه‌شناسی در سراسر اروپا، از جمله باغ گیاه‌شناسی سلطنتی پادشاه لوئیس چهاردهم فرستاده شد، که بعداً آن را به مستعمرات فرانسه در هند غربی گسترش داد و در نهایت به آمریکای جنوبی و مرکزی رسید.

در حالی که املاک دیگر وجود ندارد، بسیاری از مزارع باقی مانده از مستعمرات هنوز در حال تولید هستند، بسیاری از آنها توسط شرکت های دولتی اداره می شوند. یکی از موارد قابل توجه PT Perkebunan Negara XII است. این شرکت شش ملک در جاوا شرقی با مساحت 5600 هکتار دارد.

در حالی که بیشتر محصول قهوه روبوستا است، این شرکت هنوز یکی از بهترین عربیکاهای جهان را در املاک خود در جامپیت (Jampit) پرورش می دهد.

از زمان آغاز قهوه اندونزی در قرن هفدهم و هجدهم، اندونزیایی ها به قهوه دلبسته بودند. نوشیدن قهوه به یک سنت و بخشی از زندگی روزمره مردم اندونزی تبدیل شده است که نمی توان از آن چشم پوشی کرد. در شهرهای بزرگ مانند جاکارتا، باندونگ، سورابایا و مدان، تعداد زیادی کافی‌شاپ و کافه‌های زنجیره‌ای بین‌المللی در مراکز خرید و ساختمان‌های اداری فعالیت می‌کنند. اما فرهنگ اصیل قهوه در سطح خیابان قابل مشاهده است.

فروشندگان خیابانی برای کسانی که قهوه صبحگاهی خود را از دست داده اند، از آبنبات قهوه گرفته تا قهوه فوری می فروشند. تقریباً در هر گوشه خیابان، غرفه‌های کنار جاده یا “وارانگ کوپی” اغلب مملو از مشتریان است. آنها قهوه دم کرده فیلتر نشده را در یک لیوان سرو می کنند. اکثر مردم اندونزی ترجیح می دهند قهوه سیاه را با شکر بنوشند. در کنار این قهوه ساده، مردم قهوه را با گیاهان و ادویه ها نیز سرو می کنند.

برخی از مناطق در سوماترا، جامعه روستایی مانند غرب سوماترا، قهوه را از برگ های قهوه می نوشند – دم کرده با آب گرم – که طعم لطیف قهوه را در یک فنجان ایجاد می کنند. به آن کاپی کاهوا (Kopi Kahwa) می گویند. در آچه به گونه ای سرو می شود که با “طول فیلتر” یا به اصطلاح “جذب قهوه” فیلتر می شود. آنها آن را کاپی تاریک (Kopi Tarik) یا Coffee Pull می نامند.

نوشیدن قهوه بخشی از سبک زندگی در اندونزی است. ممکن است یک قهوه‌خور معمولی نباشید، اما از زمانی که در جاکارتا زندگی کنید، نوشیدن قهوه به فعالیت ضروری شما در تعطیلات آخر هفته تبدیل خواهد شد. دلیلش این است که قهوه همه جا در جاکارتا است و شما ترجیح می دهید ساعت ها در کافی شاپ بمانید تا اینکه در ترافیک گیر کنید!

عادت نوشیدن قهوه در اندونزی چیست؟ اکثر مردم اندونزی ترجیح می دهند قهوه ای را که در خانه درست می کنند بنوشند و گهگاه در قهوه خانه ها می نوشند. قهوه ای که در خانه تهیه می شود معمولاً قهوه فوری یا کیسه های قهوه (قهوه ای که خامه خشک شده و شکر به آن اضافه شده است) می‌باشد. اما در سال‌های اخیر، قهوه خانه‌ها در بین جوانان به ویژه در شهرهایی مانند جاکارتا محبوبیت بیشتری پیدا کرده‌اند.

در اندونزی، بسیاری از قهوه خانه های محلی و تعدادی قهوه خانه زنجیره ای بین المللی وجود دارد. محبوب ترین قهوه خانه های زنجیره ای Starbucks و J.CO Donuts هستند. یکی از قهوه خانه های محلی مورد علاقه در انذونزی “My Kopi-O!” است. زیرا طعم قهوه اندونزی در آن خوب است، غذا خوشمزه است، انتخاب های متنوعی وجود دارد، قیمت آن عالی است و فضایی دنج دارد.

کاپوچینو، لاته، موکا و قهوه سفید مورد علاقه مصرف کنندگان معمولی قهوه هستند در حالی که قهوه هایی مانند قهوه سیاه، محبوبیت خود را از دست می دهند. برای اندونزیایی ها، روش ترجیحی نوشیدن قهوه، خوردن میان وعده یا شیرینی در حین نوشیدن است. شیرینی ها و تنقلات با قهوه هماهنگ می شوند.

در زیر چند نمونه از فرهنگ قهوه اندونزی آورده شده است:

در واقع Kopi Tubruk محبوب ترین قهوه اندونزی دم شده در کشور است. برای تهیه این کار بهتر است برای هر لیوان آب جوش از 3 قاشق چایخوری قهوه آسیاب شده استفاده کنید و 3 قاشق چایخوری شکر اضافه کنید. امروزه چندین شرکت بزرگ ملی مخلوط های آماده را در ساشه تولید و عرضه می کنند که برای یک فنجان قهوه کافی است. این یک موفقیت فوق العاده در بازار داخلی است و حتی به چندین کشور آسیایی مانند مالزی، سنگاپور، چین و عربستان سعودی صادر می شود.

طرز تهیه کوپی توبروک:

1. برای تهیه یک فنجان، دو قاشق چایخوری قهوه ریز یا متوسط ​​آسیاب شده (شکر اختیاری است) را در یک فنجان اضافه کنید.
2. آب را بجوشانید و سپس با دمای جوش به فنجان اضافه کنید.
3. هم بزنید تا آب و تفاله قهوه خوب مخلوط شوند.
4. بگذارید بماند و چند دقیقه با قهوه دم بکشد تا بیشتر قهوه آسیاب شده در ته آن بنشیند.
5. از قهوه خود لذت ببرید اما “گل” را در ته آن باقی بگذارید و آن را ننوشید.

کپی تاریک یک قهوه دم کرده مخصوص آچه عربیکا است که با شکر مخلوط می‌شود. در فرآیند اختلاط و دم کردن قهوه تازه دم شده به طور مکرر با استفاده از صافی پنبه ای از ظرفی به ظرف دیگر ریخته می شود تا غلظت خاص و طعمی غنی داشته باشد.

Kopi Tarik در کافی شاپ های مناطق آچه فروخته می شود که بیشتر توسط مردانی که مشتری دائمی هستند سفارش داده می‌شود. آنها در قهوه خانه ها ساعت‌ها از صبح تا تاریکی می‌نشینند و درباره‌ی امور محلی صحبت می‌کنند. این قهوه به طور کلی طعم و عطر متمایزی دارد. اعتقاد بر این است که کوپی تاریک علاوه بر خوشمزه بودن، وقتی به این ترتیب دم می‌شود، عطر بیشتری نیز می‌گیرد.

قهوه اندونزی Kopi Jahe، قهوه دم کرده مخلوط با زنجبیل و شکر خرما که بیشتر در جاوا یافت می شود. این ترکیب سنتی قهوه قبلاً توسط چندین کارخانه تولید شده و در ساشه فروخته شده است که علاوه بر نوشیدنی‌های سنتی، آن را به عنوان داروی گیاهی معرفی می‌کنند. اعتقاد بر این است که این نوشیدنی برای کاهش آنفولانزا مفید است.

قهوه دم کرده مخلوط با دارچین، هل، میخک و شکر. این ترکیب صدها سال پیش از طریق نفوذ فرهنگی توسط مردم خاورمیانه که از آن زمان به این کشور مهاجرت کرده و در این کشور زندگی می کردند، به اندونزیایی ها معرفی شد.

علف لیمو توسط مردم اندونزی به عنوان یک ماده غذایی معطر در بسیاری از دستور العمل های سنتی استفاده می شود. قهوه با علف لیمو طعم معطر خاصی می دهد و به بدن طراوت می بخشد.

این یک قهوه دم شده خاص است که در فرآیند دم کردن، یک تکه زغال در حال سوختن در قهوه فرو می رود تا طعم پخته به قهوه بدهد. این نام از صدای “جوس” زغال چوب در حال گداخت گرفته شده است. این قهوه خاص معمولا در غرفه های کنار جاده ای یوگیاکارتا، مرکز فرهنگی جاوه یافت می شود.

اگر از شهر یوگیاکارتا دیدن کردید، وقت آن است که در آنجا توقف کنید و کوپی جاس را امتحان کنید. در ایستگاه شمالی یا ایستگاه توگو یوگیاکارتا، بسیاری انگکرینگان را یافتند که منوی اصلی Kopi Joss را ارائه می‌کند. Angkringan خود یک چرخ دستی است که انواع غذاها و نوشیدنی ها را که معمولاً در کنار جاده یافت می شود با آن به فروش می رسانند.

دانه‌های قهوه برشته کاری شده، پس از برشته شدن تا زمانی که ریز آسیاب شوند، فرموله می‌شوند و سپس در محل مشخصی قرار می‌گیرند. اعتقاد بر این است که روش سنتی طعم و عطر دانه های قهوه را از ابتدای فرآیند چیدن حفظ می کند. آب مورد استفاده برای دم کردن قهوه کوپی جاس باید از کتری یا قابلمه بزرگ مشابه ساخته شده از قلع روی اجاق زغالی باشد.

وقتی پودر قهوه با چند قاشق کوچک شکر مخلوط شد، می توانید کمی شیر نیز اضافه کنید. آب داغی که قبلاً روی زغال می جوشید، به آرامی در یک لیوان ریخته می شود. پاشش آب داغ در حال جوش دود متصاعد می کند و عطر قهوه وقتی به قهوه و شکر داخل لیوان برخورد می کند بسیار قوی است. علاوه بر این قهوه دارای عطر بیشتری است.

تغییرات اندونزی در فرهنگ – اگرچه به طور مشخص واضح نشده است – توسط قرن ها تعامل پیچیده با محیط فیزیکی شکل گرفته است. اگرچه اندونزیایی‌ها در نتیجه پیشرفت فناوری و برنامه‌های اجتماعی در حال حاضر کمتر در برابر نوسانات طبیعت آسیب‌پذیر هستند، اما تا حدی تنوع اجتماعی آن‌ها از الگوهای سنتی متفاوت سازگاری با شرایط فیزیکی آنها پدید آمده است.

اندونزی یک کشور مجمع الجزایر بزرگ است که 5120 کیلومتر از شرق به غرب و 1760 کیلومتر از شمال به جنوب امتداد دارد. این مجمع الجزایر 13.667 جزیره را در بر می گیرد (برخی از منابع می گویند 18000 جزیره است) که تنها 6000 جزیره مسکونی می‌باشد. پنج جزیره اصلی (سوماترا، جاوا، کالیمانتان، سولاوسی و ایریان جایا)، دو مجمع الجزایر بزرگ (نوسا تنگگارا و جزایر مالوکو)، و شصت مجمع الجزایر کوچکتر وجود دارد. دو تا از جزایر با کشورهای دیگر مشترک است. کالیمانتان (که در دوره استعمار به عنوان بورنئو، سومین جزیره بزرگ جهان شناخته می شد) با مالزی و برونئی مشترک است و ایریان جایا جزیره گینه نو را با پاپوآ گینه نو به اشتراک می گذارد. مساحت کل اندونزی 1.919.317 کیلومتر مربع است. در کل قلمرو اندونزی 93.000 کیلومتر مربع دیگر از دریاهای داخلی (تنگه ها، خلیج ها و سایر آب ها) گنجانده شده است. مناطق دریایی اضافی اطراف، قلمرو شناخته شده اندونزی (خشکی و دریا) را به حدود 5 میلیون کیلومتر مربع می رساند. با این حال، دولت همچنین مدعی یک منطقه انحصاری اقتصادی است که کل آن را به حدود 7.9 میلیون کیلومتر مربع می رساند.

جغرافی دانان به طور معمول سوماترا، جاوه (و مادورا)، کالیمانتان (بورنئو سابق) و سولاوسی (سلبس سابق) را در جزایر سوندا بزرگ گروه بندی کرده اند. این جزایر، به جز سولاوسی، در مجموعه سوندا قرار دارند – امتداد شبه جزیره مالایا و سرزمین اصلی آسیای جنوب شرقی.در شرق دور، ایریان جایا (ایریان برات سابق یا گینه نو غربی) قرار دارد که نیمه غربی دومین جزیره بزرگ جهان – گینه نو – را در قفسه ساهول می گیرد. عمق دریا در قفسه های سوندا و ساهول به طور متوسط ​​200 متر یا کمتر است. بین این دو سولاوسی، نوسا تنگگارا (همچنین به عنوان جزایر سوندا کوچک شناخته می‌شود) و جزایر Maluku (یا Moluccas) قرار دارند که گروه جزیره‌ای دوم را تشکیل می‌دهند که عمق دریاهای اطراف آن در برخی نقاط به 4500 متر می‌رسد. اصطلاح جزایر بیرونی توسط نویسندگان مختلف به طور متناقض استفاده می شود، اما معمولاً به معنای جزایری غیر از جاوه و مادورا است.

از نظر زمین ساختی، این منطقه – به ویژه جاوه – بسیار ناپایدار است، و اگرچه خاکستر آتشفشانی منجر به ایجاد خاک های حاصلخیز شده است، اما شرایط کشاورزی را در برخی مناطق غیرقابل پیش بینی می کند. این کشور دارای کوه های متعدد و حدود 400 آتشفشان است که تقریباً 100 آتشفشان فعال هستند. تنها بین سال‌های 1972 و 1991، بیست فوران آتشفشانی، بیشتر در جاوا، ثبت شد. شدیدترین فوران های آتشفشانی در دوران مدرن در اندونزی رخ داده است. در سال 1815 آتشفشانی در Gunung Tambora در ساحل شمالی Sumbawa در استان Nusa Tenggara Barat جان 92.000 نفر را گرفت و “سال بدون تابستان” را در نقاط مختلف جهان ایجاد کرد. در سال 1883 کراکاتو در تنگه سوندا، بین جاوه و سوماترا، فوران کرد و حدود 36.000 جوان غربی در اثر موج جزر و مدی ناشی از آن جان باختند. صدای انفجار تا دوردست های ترکیه و ژاپن گزارش شده است. تقریباً یک قرن پس از آن فوران، کراکاتو خاموش بود، تا اواخر دهه 1970، زمانی که دو بار فوران کرد.

در جزایر سوماترا، جاوه، بالی، لومبوک، سولاوسی و سرام، کوه هایی با ارتفاع بین 3000 تا 3800 متر از سطح دریا دیده می شوند. بلندترین کوه های این کشور که ارتفاع آنها بین 4700 تا 5000 متر است در کوه های جایاویجایا و کوه های سودیرمان در ایریان جایا قرار دارند. بلندترین قله، Puncak Jaya، که به 5039 متر می رسد، در کوه های Sudirman قرار دارد.

نوسا تنگگارا از دو رشته جزیره تشکیل شده است که از بالی به سمت شرق به Irian Jaya کشیده شده است. قوس داخلی نوسا تنگگارا ادامه زنجیره کوه‌ها و آتشفشان‌هایی است که از سوماترا از طریق جاوه، بالی و فلورس امتداد یافته و در جزایر باندا ادامه دارد. قوس بیرونی نوسا تنگگارا گسترش زمین شناسی از زنجیره جزایر در غرب سوماترا است که شامل Nias، Mentawai و Enggano است. این زنجیره در نوسا تنگگارا در جزایر کوهستانی ناهموار سومبا و تیمور دوباره ظاهر می شود.

جزایر مالوکو (یا Moluccas) از نظر زمین شناسی در میان پیچیده ترین جزایر اندونزی هستند. آنها در بخش شمال شرقی مجمع الجزایر واقع شده اند که از شمال به فیلیپین، از شرق به ایریان جایا و از جنوب به نوسا تنگگارا محدود می شود. بزرگترین این جزایر عبارتند از Halmahera، Seram و Buru که همگی از دریاهای بسیار عمیق سرچشمه می گیرند. این الگوی اتصال ناگهانی از دریا به کوه های مرتفع به این معنی است که سطح دشت های ساحلی بسیار کمی وجود دارد.

جغرافی دانان بر این باورند که جزیره گینه نو، که ایریان جایا بخشی از آن است، ممکن است زمانی بخشی از قاره استرالیا بوده باشد. فروپاشی و عملکرد زمین ساختی، هم قله های کوهستانی سر به فلک کشیده و پوشیده از برف را که ستون فقرات مرکزی شرقی-غربی آن را پوشانده بودند و هم دشت های آبرفتی گرم و مرطوب را در امتداد سواحل گینه نو ایجاد کرد. دامنه کوه های ایریان جایا حدود 650 کیلومتر از شرق به غرب است که استان را بین شمال و جنوب تقسیم می کند.

مانند برخی دیگر از نوشیدنی ها، قهوه نیز از تمام نقاط جهان می آید. خاک، آب و هوا و روش‌های فرآوری، همه عوامل مؤثری هستند که برند منحصر به فرد قهوه یک منطقه را تعیین می‌کنند. یکی از بزرگترین تولیدکنندگان قهوه، اندونزی است که قرن‌ها است قهوه‌های متفاوت و خوشمزه را تولید و صادر می‌کند. به خواندن ادامه دهید تا با پنج منطقه قهوه معروف اندونزی آشنا شوید.

یکی از کشورهای کوهستانی و آتشفشانی که قهوه تولید میکند کشور اندونزی است. شما ممکن است عاشق قهوه اندونزی باشید اما حتی آن را نشناسید. به این دلیل که بسیاری از رست های باکیفیت این کشور جزیره‌ای برای مناطقی که از آن می‌آیند مارک میخورند:

• بالی
• سوماترا
• سولاوسی
• جاوا
• تیمور
• پاپوآ

قهوه سوماترا به ویژه قابل توجه است و یک سوماترا ماندلینگ با کیفیت بالا می تواند به طرز عجیبی با نت های تنباکو، کاکائو، دود، سدر و کمی خاکی (Earthy Flavors) دارای پیچیدگی های خاص خودش باشد. قهوه سولاوسی یکی دیگر از موارد شایان ذکر است که در مزارع کوچک و مرتفع کشت می شود و در نتیجه قهوه در فنجان شما تمیزتر و در عین حال تندتر خواهد بود.

بیشتر قهوه اندونزی به صورت مرطوب فرآوری (Process) می شود، به این معنی که پالپ گیلاس قهوه قبل از خشک شدن از دانه جدا می شود. قبل از اینکه دانه استراحت کند و کمی در گرمای روز تخمیر شود، این روش آثاری مرطوب همراه با لکه در قسمت بیرونی دانه باقی می گذارد. قهوه به دست آمده روشن (Bright) با اسیدیته ای سبک و در عین حال مطلوب است که با طعم های خاکی عمیق دانه های این کشور ترکیب می شود و یک فنجان قهوه واقعاً پیچیده ایجاد می کند.

سوماترا نه تنها بزرگترین جزیره اندونزی، بلکه ششمین جزیره بزرگ در جهان می‌باشد. این جزیره در منطقه شمال غربی اندونزی واقع شده است. سوماترا به دلیل موقعیت مکانی خود اولین فصل برداشت در سراسر کشور را دارد – نوامبر تا مارس.

قهوه اندونزی سوماترا محبوب است تا آنجا که یکی از محبوب ترین انواع قهوه در این سیاره شناخته می‌شود (حتی کل هستی مگر اینکه در جای دیگری از کهکشان قهوه ای بهتر از آن رشد کند 😊). سوماترا اسیدیته کم و طعم پیچیده ای دارد که بسیاری از علاقه مندان به قهوه آن را خاکی، خامه ای و شکلاتی توصیف می کنند. عوامل متعددی در طعم قهوه سوماترا نقش دارند. برای مثال، خاک آتشفشانی حاصلخیز جزیره به طعم خاکی قهوه مربوط می شود. وقتی صحبت از اسیدیته پایین آن می شود، مهم ترین عامل فرآیند قهوه سوماترا است که به آن پوسته پوسته شدن مرطوب می گویند.

در ابتدای فرآیند پوسته‌سازی مرطوب، کشاورزان لایه‌های بیرونی گیلاس‌های قهوه را جدا می‌کنند تا دانه‌های قهوه را جمع‌آوری کنند. سپس دانه قهوه در آب خیس می شود و می گذارد تا خشک شود. دانه ها به آسیاب منتقل می شوند و در آنجا به خشک شدن ادامه می دهند. پس از آن، کارگران دانه ها را در دستگاه پوست کن قرار می دهند تا پوسته پوسته ها را جدا کنند. هنگامی که لایه های پوستی پاک می شوند، رطوبت دانه های قهوه حدود 35 درصد است. درصد رطوبت باید زیر 12 درصد باشد، بنابراین کشاورزان اجازه می‌دهند دانه زیر نور خورشید خشک شود تا به آن سطح برسد. سوماترا یکی از معدود مکان‌هایی است که از این فرآیند استفاده می‌کند و قهوه را منحصر به فردتر و پرطرفدارتر می‌کند.

قهوه های سوماترا به دلیل داشتن طعم صاف، شیرین و متعادل بودن شهرت دارند. ویژگی های طعم ممکن است شامل نت هایی از کاکائو، خاک، تنباکو، دود یا چوب سدر باشد. برخی از قهوه های سوماترا اسیدیته مشخصی دارند که به تعادل نت های طعمی سنگین کمک می کند. این اسیدیته اغلب مصرف کننده را به یاد میوه های گرمسیری مانند گریپ فروت یا لیمو می اندازد. با این حال، اکثر قهوه های سوماترا اسیدیته پایینی را نشان می دهند.

قهوه های سوماترا برخی از طعم های متمایز خود را از روش فرآوری «گلینگ بسه» یا «پوسته مرطوب» که در این جزیره رایج است به دست می آورند. این روش است که به قهوه های سوماترا بادی کامل (Full Body) و اسیدیته کمتری می دهد. این فرآیند را نباید با قهوه‌های «فرآوری‌شده مرطوب» یا «شسته‌شده» رایج در مکان‌هایی مانند غرب آفریقا یا آمریکای جنوبی و حتی مکان‌های نزدیک‌تر مانند بالی یا جاوا اشتباه گرفت.

واقعیت سرگرم کننده: اندونزی همچنین خانه یک شکل بدنام تر از فرآوری قهوه است، می توانید آن را اینطور بنامید: کاپی لواک (Kopi luwak) یا قهوه سیوت زمانی ایجاد می شود که گیلاس قهوه توسط این نوع از گربه آسیایی خورده شود. گیلاس در روده حیوان تخمیر، تا حدی هضم و دفع می شود. سپس دانه‌های قهوه از سرگین سیوت خارج می‌شوند، شسته می‌شوند و به مبلغ گزافی فروخته می‌شوند. متاسفم، اما می‌توانید مطلب کامل آن را هم در کافی استور بخوانید.

فرآوری مرطوب یا فرآیند شسته شده شامل تخمیر گیلاس قهوه در مخازن بزرگ و سپس شستن خمیر میوه (مسیلاژ) و سپس خشک کردن دانه های قهوه به روش خاص خود است. فرآیند پوسته‌کردن مرطوب شامل این است که قهوه‌کار پوست گیلاس‌ها را در دستگاه خمیر‌سازی دستی جدا می‌کند، سپس دانه‌های پوشیده از میوه را به روش‌های مختلفی تخمیر می‌کند: در یک کیسه پلی‌پروپیلن، یک وان پلاستیکی، یک مخزن بتنی و یا هر چه در دسترس باشد!

پس از تخمیر یک شبه، پالپ میوه به اندازه‌ای تجزیه می‌شود که شسته می‌شود و در نتیجه قهوه‌ای با پوسته مرطوب تولید می‌شود که سپس توسط کشاورز در یک بازار مرکزی فروخته می‌شود.

سه قهوه معروف سوماترا Mandheling، Lintong و Gayo هستند. ماندهلینگ نام تجاری قهوه عربیکا از منطقه آچه در شمال سوماترا است. لینتانگ را می توان در سمت جنوب غربی دریاچه توبا یافت. قهوه گایو در دامنه های تپه های اطراف دریاچه تاوار، در منطقه آچه در شمالی ترین مناطق سوماترا یافت می شود.

همانطور که در ابتدای مقاله به آن اشاره شد و اگر مانند ما عاشق قهوه هستید، احتمالاً می دانید جاوا مترادف با قهوه است. چیزی که ممکن است ندانید این است که جاوا جزیره ای در اندونزی است که در آن بهترین قهوه جهان درست می شود. از شرکت هند شرقی هلند که گیاهان قهوه عربیکا را در قرن هفدهم به اندونزی آورد تشکر کنید.

بیشتر قهوه جاوا در پنج ملک دولتی کشت می شود: بلاوان، توگوساری، پانکوئر، جامپیت و کایوماس. همه این املاک در فلات ایجن در حدود 1300 متر واقع شده اند. با این حال، در سال‌های اخیر، مزارع خرده‌مالک در جاوا قهوه باکیفیت تولید می‌کنند و گزینه‌های بیشتری را به مصرف‌کنندگان می‌دهند.

قهوه جاوا از طریق فرآیند شستشوی قهوه [RW1] انجام می شود. این روش برخلاف طعم خاکی سوماترا، طعم تمیزتر و شیرین‌تری به قهوه می‌دهد. قهوه جاوا همچنین به خاطر اسیدیته کم، دارای بادی کامل و نت‌های ملاس، میخک و انجیر معروف است.

در طول دوره استعمار، صاحبان مشاغل هلندی قهوه، قهوه جاوا را با قهوه از یمن، آفریقا ترکیب کردند و ترکیبی را ایجاد کردند که هنوز هم محبوب است، “Mocca Java”. در سال های اخیر، مزارع بیشتری دوباره در حال رشد عربیکا هستند. در جاوا، قهوه به صورت مرطوب پردازش (Wet Processed) می شود، نه پوسته مرطوب (Wet Hulled). گیلاس های رسیده از مزارع به آسیاب ها منتقل می شوند و در آنجا تخمیر و شسته می شوند و با کنترل کیفیت خوب فرآیند انجام می شود.

به دلیل فرآوری مرطوب، قهوه‌ها عموماً طعم تمیزی دارند، با کمی از نت‌های خاکی و بد بو مرتبط با قهوه‌های پوسته‌دار مرطوب که در سوماترا یا سولاوسی یافت می‌شود. توصیفات رایج ممکن است شامل بادی سنگین، شیرین، با طعمی از نت های گیاهی در انتها باشد. به طور کلی، این قهوه با طعم دلپذیری است که ممکن است مانند سایر جزایر اندونزی پویا نباشد.

سولاوسی که قبلا به نام Celebes شناخته می شد دارای شش استان مختلف است. سولاوسی جنوبی، یکی از این استان ها، جایی است که اکثر قهوه سولاوسی در آن کشت می شود، به ویژه در ارتفاعات توراجا در مزارع خرده مالکی. این کشاورزان بیشتر از روش پوسته‌کردن مرطوب استفاده می‌کنند، اما برخی از آن‌ها دانه‌های قهوه خود را کاملاً می‌شویند. از آنجایی که توراجا یک منطقه کوهستانی است، امکان کشت قهوه در ارتفاعات بالاتر از جزایر اندونزی را فراهم می کند. این ارتفاع بالا – تا 6000 فوت بالاتر از سطح دریا – به قهوه کمک می کند تا ظاهری تمیزتر و صاف تر داشته باشد.

در مقایسه با سایر قهوه های اندونزیایی، سولاوسی در سمت سبک تر از طیف قرار دارد. با این حال، هنوز هم یک تنوع قوی و جسورانه با اسیدیته کم و بافت خامه ای است. رایحه آن آجیلی و شکلاتی بوده، در حالی که طعم آن نت هایی از میوه، شکلات تلخ و ادویه هایی مانند دارچین و هل را ارائه می دهد.

در سولاوسی، بیشتر قهوه‌های عربیکا در ارتفاعات توراجا در نزدیکی شهر تجارت قهوه Kalosi کشت می‌شوند. منطقه کوهستانی امکان کشت قهوه را در ارتفاعات بالاتر نسبت به جزایر دیگر مجمع الجزایر اندونزی فراهم می کند که به قهوه این منطقه مزایایی می دهد.

قهوه سولاوسی، اگر فرصت داده شود، می تواند بسیار چشمگیر باشد. در حالی که بیشتر قهوه‌های کشت‌شده در این جزیره هنوز با استفاده از روش «giling basah» یا پوسته مرطوب پردازش می‌شوند، برخی از کشاورزان آینده‌نگر با خریداران قهوه همکاری می‌کنند تا دانه‌های قهوه را در مدت زمان طولانی‌تری پردازش، تخمیر و سپس خشک کنند.

نتایج به طور قابل توجهی باعث طعم بهتر، تمیزتر، با نت های خاکی کمتر است. ممکن است طعم تیز یا تند مانند هل یا دارچین و شیرینی روستایی تری شبیه عسل یا ملاس پیدا کنید.

در مقایسه با سایر جزایر اندونزی، فلورس نسبتاً کوچک است و از ابتدا تا انتها 200 مایل را در بر می گیرد. این جزیره به خاطر پوشش گیاهی غنی اش شناخته شده است و یکی از معدود مکان هایی است که می توانید اژدهای کومودو در حال انقراض را ببینید. با این حال، قهوه اندونزی فلورس به نوعی سنگ بنای باقی مانده است. بیشتر قهوه در شهر باجاوا در ارتفاع 1200 تا 1800 متری کشت می شود. فلورس دارای یک زمین ناهموار با چندین آتشفشان فعال و غیر فعال است. خاکستر حاصل از فوران های آتشفشانی آندوسول های حاصلخیز را ایجاد کرده است که خاک مناسبی برای تولید قهوه ارگانیک است.

کشاورزان در فلورس از فرآیند لایه برداری مرطوب استفاده می کنند. این روش، همراه با محل قرارگیری فلورس، به قهوه طعمی شیرین و شیری با نت های گلی، چوبی و بادی (Body) شربتی می دهد.

جزیره فلورس که در زبان پرتغالی “گل” نامیده می شود، نام خود را از ملوانان پرتغالی گرفته است. کوه‌های جزیره ارتفاع متوسط‌تری دارند و قهوه بین 1200 تا 1800 متر تولید می‌شود. قهوه در اینجا دارای پتانسیل شیرین و تمیز با بادی شربتی است. با این حال، ناهماهنگی در زمان‌ها و مراحل تخمیر می‌تواند منجر به نت‌های میوه‌ای شود.

برخی از تولیدکنندگان در فلورس با شرکت های خارجی برای بهبود این شرایط برای ایجاد محصولات سازگارتر با کیفیت بهتر کار می کنند. برخی نیز فرآوری طبیعی یا فرآیند خشک را آزمایش کرده‌اند که در آن قهوه‌ها به هیچ وجه در مخازن تخمیر نمی‌شوند، اما با گیلاس‌های سالم خشک می‌شوند و سپس آسیاب می‌شوند تا میوه‌های کشمشی مانند از بین بروند. این روش یک فنجان بسیار منحصر به فرد با نت های میوه و گلی باورنکردنی ایجاد می کند.

بالی به خاطر سواحل زیبا، صخره های مرجانی و استراحتگاه های یوگا و مدیتیشن مشهور است. این بهشت استوایی تعدادی از بهترین قهوه های اندونزی – و جهان – را ارائه می دهد. اکثر قهوه در ارتفاعات کینتامانی، واقع در بین آتشفشان‌های باتوکارو و آگونگ، کشت می‌شود. درست مانند فلورس، خاکستر آتشفشانی به تازه نگه داشتن خاک برای رشد گیاهان قهوه با کیفیت بالا کمک می کند.

اکثر کشاورزان از فرآیند شستشو برای دانه های قهوه استفاده می کنند. این به قهوه بادی قوی می دهد بدون اینکه طعم تلخی داشته باشد. گل، لیمو، شکلات و گردو از نت های معمولی قهوه بالی هستند. می‌توانید قهوه ماه آبی بالی را امتحان کنید و ببینید آیا از طعم تیره و متمایز آن لذت می برید یا خیر.

منطقه اصلی کشت قهوه بالی منطقه مرتفع Kintamani است که بین دو آتشفشان Batukaru و Gunung Agung قرار دارد. در حالی که جزیره کوچک است، قهوه بالی بسیار خوشمزه است. کشاورزان به‌جای «گلینگ باسه» سوماترا، سولاوسی و پاپوآ از فرآیند شسته‌شده استفاده می‌کنند، که منجر به طعم‌های تمیز، شیرین و حتی مرکباتی می‌شود.

جزیره گینه نو به نصف تقسیم شده است و بخش غربی آن پاپوآ به اندونزی تعلق دارد. در پاپوآ، که قبلا “ایریان جایا” نام داشت، قهوه در دو منطقه اصلی کشت می شود:

• دره کامو (Kamu) در منطقه نبیره (Nabire)
• دره بالیم (Baliem) در منطقه جایاویجایا (Jayawijaya)

هر دو مکان بین 1400 تا 2000 متر ارتفاع دارند که برای کشت قهوه عربیکا عالی است. تولید قهوه پاپوآ در حال افزایش است، زیرا سرمایه گذاران و شرکت های قهوه درگیر بهبود مزارع و کارخانه های فرآوری هستند. پیشرفت‌های کشاورزی مانند تجارت منصفانه یا گواهی‌های ارگانیک در حال تبدیل شدن به واقعیت هستند، نیاز است هیچ یک از این مزارع از کودهای شیمیایی، علف‌کش‌ها یا آفت‌کش‌ها استفاده نکرده باشند.

در اینجا دوباره، قهوه با استفاده از روش پوسته مرطوب پردازش می شود.

برایان دی لوکا می‌گوید:

اولین تجربه “a-ha” خود را با یک فنجان قهوه خوشمزه به یاد دارم.

من از روی کنجکاوی وارد یک رستری (Roastery) قهوه کوچک شده بودم. باریستای پشت قهوه بار از در که عبور کردم به من سلام کرد.

من احساس ماجراجویی می کردم، بنابراین غیرمعمول ترین قهوه قطره ای (Drip Coffee) را انتخاب کردم: سوماترا ماندلینگ.

من منتظر یک فنجان قهوه بودم، اما چیز بسیار جذابتری گرفتم.

طعم میوه‌ای، صاف و کمی بدبو داشت، مانند بویی که وقتی بالاخره آن انبوه برگ‌های جمع‌آوری ماه گذشته را از کنار حیاط خانه جمع میکنیم و در سطل میریزیم، به مشام می‌رسد.

یه جورایی عجیب بود…

اما من آن را دوست داشتم. مقداری قهوه آسیاب شده خریدم تا به خانه ببرم.

این بیش از 10 سال پیش بود، و من از آن روز وسواس زیادی نسبت به قهوه تخصصی داشتم.

قهوه سوماترا اندونزی، اگرچه بی‌نظیر است، اما آنقدرها هم غیرعادی نیست. سوماترا یکی از هزاران جزیره ای است که در مجمع الجزایر اندونزی واقع شده است. اندونزی چندین سال است که به عنوان چهارمین تولیدکننده بزرگ قهوه در جهان ثابت مانده است. اندونزی هم قهوه عربیکا را که به خاطر طعم خوبش معروف است و هم قهوه روبوستا را که به دلیل محتوای بالای کافئینش معروف است، کشت می کند.

گیاهان قهوه عربیکا به مراقبت بیشتر و ارتفاعات بالاتر نیاز دارند، در حالی که گیاهان روبوستا در ارتفاعات پایین به خوبی رشد می کنند و مقاومت بیشتری در برابر بیماری ها و آفات دارند. در سال 2014، 25 درصد از قهوه صادراتی عربیکا و 75 درصد قهوه روبوستا بود.

قهوه اندونزی از نوع عربیکا

در حالی که قهوه روبوستا بخش بزرگتری از صادرات قهوه آنها است (حدود 75٪)، ما می خواهیم توجه خود را بر قهوه های عربیکا تولید شده در اندونزی متمرکز کنیم. به طور دقیق چهار تا از بزرگترین جزیره ها بیشترین درصد قهوه های کشت شده در اندونزی را تشکیل می دهند:

• سوماترا
• جاوا
• سولاوسی
• پاپوآ

در حالی که جزایر بالی، سومباوا و فلورس آنقدر بزرگ نیستند، قهوه های خوشمزه ای نیز کشت می کنند. همانطور که تولید قهوه در این جزایر در چند قرن گذشته رشد کرده است، هر یک از جزایر رویکرد خاص خود را برای کشت، برداشت، فرآوری و ذخیره دانه های قهوه ایجاد کردند. به همین دلیل، قهوه های هر جزیره از نظر طعم بسیار متنوع هستند.

قهوه در سراسر جهان رشد و تکامل متفاوتی دارد. ما این را می دانیم، درست همانطور که می دانیم برای مثال، یک نوع قهوه که در اتیوپی به خوبی رشد می کند ممکن است در اندونزی رشد نکند. عوامل مختلفی مانند رطوبت، بارندگی، نور خورشید، ارتفاع و ویژگی‌های خاک همگی بر عملکرد و کیفیت گیاه قهوه تأثیر می‌گذارند که بر اساس گونه‌ای که کاشته می‌شود، بسیار متفاوت است.

در کنار این موارد همه چیز از تاریخچه تا وضعیت فعلی صنعت قهوه در کشورها می‌تواند در نهایت بر روی آنچه عاشقان قهوه در فنجان خود می‌چشند تاثیرگذار باشد. در این مقاله سعی کردیم تا تمام موارد مهمی که می‌تواند با قهوه اندونزی مرتبط باشد را به صورت مفید در اختیار شما بگذاریم.

انتقاد، پیشنهادات و نظرات خودتون رو با ما به اشتراک بذارید 😊.

منابع: Kopkopi, Indonesia, Coffeesphere, drivencoffee,  Coffeebean